Monthly Archives: January 2008

ตามเวลาในเมืองไทย ตอนนี้ ผมอายุได้ 37 ปี บริบูรณ์…….   คำถามประเภท "มีปาร์ตี้วันเกิดมั้ย?" "ได้ของขวัญหรือยัง?" ยังเจออยู่บ้าง เเละ คำตอบคือ NO เเละผมก็ไม่ได้อินังขังขอบอะไรกับมันนัก   ผ่านมาเเล้ว 37 ปี มีอะไรใหม่ๆเกิดขึ้นในชีวิตบ้าง? เท่าที่เห็นก็ไม่มี ยังวนเวียนกับวิถีเดิมๆ วิธีการเดิมๆ เเม้จะได้เจออะไรเเปลกๆบ้าง เเต่ผมก็ยังเชื่อว่า มันก็ต้องลงท้ายเเบบเดิมๆ (ฮา)   ผมอาจจะวัดคำว่า "อะไรใหม่ๆ" จากตัวเอง ถ้าสมมุติว่า เราได้รถใหม่มา 1 คัน เเต่ยังขับแบบระยำตำบอน ปาดซ้าย ปาดขวา อย่าได้มานำหน้ากู นั่นก็ถือว่า … Continue reading →

เมื่อตอนบ่ายๆ ก่อนเบรคพักกินข้าวกลางวัน…ผมทำเเม่หัวเเตก เลือดอาบหน้า เหมือนนักมวยโดนศอกยังไง อย่างงั้น….   โดยปรกติเเล้ว  เรามักจะกระทบกระทั่ง(จริงๆ)กันบ่อยๆ อาจจะเป็นเพราะผมตัวสูง(มาก)  เลยมองคนตัวเตี้ยกว่าไม่เห็น ประกอบกับ ในครัวมีเเต่คนเเก่(ถ้าไม่นับผม กับ ตาโจ้ (ฮา))เป็นธรรมดาที่การเคลื่อนไหวของผมจะเร็วกว่า ในขณะที่อีกฝ่ายช้าเป็นเต่า   นึกภาพ เฟืองสองตัวที่มีขนาดเท่ากัน เเละต้องขับโซ่เส้นเดียวกัน เเต่อีกตัวดันหมุนช้่ากว่า…   เหตุเกิดจากถ้วยเเกงใบเดียว เรื่องของเรื่อง คือ..หลังจากที่ทำเเกงจืดเสร็จเเล้ว ผมก็ยกถ้วยเเกงขึ้นมาเตรียมตักเเจก เเต่เเม่ผมดันมองไม่เห็นว่าถ้วยได้ถูกเตรียมไว้เรียบร้อยเเล้ว เเกก็เลยก้มลงไปหยิบถ้วยอีกใบ จังหวะเดียวกันกับที่ผมหมุนตัวไปที่หม้อเเกงเเละวาดถ้วยออกไป เเม่ก็ทะลึ่งพรวดก้มลงมา ผลก็คือ หัวของเเม่ชนกับถ้วยเเกงกระเบื้องในมือผมอย่างจัง  มันเเรงจนผมรู้สึกได้…..   เเม่ร้อง "โอ๊ย" ดังๆ ทีเเรกผมก็ไม่เเปลกใจ เพราะอะไรนิด อะไรหน่อยเเกก็ร้องราวกับฟ้าถล่มจนผมชินเเล้ว … Continue reading →

ผมไม่ใช่คนเคร่งศาสนาอย่างเเน่นอน….ใครๆก็รู้ เพื่อนๆน้องๆ ที่รู้จักกันในไซเบอร์ทุกคนก็คงรู้(ฮา)   ดังนั้น การเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับศาสนาในเเบบของผม  คงไม่ใช่ พุทธประวัติ หรือ พุทธตำนาน อย่างเเน่นอน ศีล 5 ข้อยังทำได้ไม่ครบเลย ขาดข้อไหนไปให้ไปสืบดูเอาเอง (ฮา ปรบมือ)   วันนี้ ผมเเวะเวียนไปที่ร้านของคนไทย ย่าน Asian’s Conner ไม่ไกลจากบ้านของผมสักเท่าไหร่ เเละ ได้เจอะเจอหนังสือเล่มนี้ "หลวงพ่อ คูณ เทพเจ้าเเห่งด่านขุนทด" ผมเปิดอ่านพอผ่านๆ เพราะไม่มีเวลามากนัก จำไม่ได้เเม้กระทั่ง ชื่อของผู้รวบรวมข้อมูล รู้เเค่ว่า เป็นนักข่าวที่เคยได้รับรางวัล พูลิซเซอร์ รางวัลใหญ่ของบรรดา นกน้อยในไร่ส้ม ทุกผู้ทุกนาม   … Continue reading →

"i can’t stand with her ,no more. i will quit.."ศักดา เพิ่งพูดประโยคนี้กับผม เมื่อตอนค่ำวันนี้นี่เอง   เรื่องของเรื่องก็คือ ศักดาเพิ่งทะเลาะกับเเฟนมา จริงๆเเล้วคู่นี้ มักจะทะเลาะกันอยู่เนืองๆ  ยิ่งมาในระยะหลังๆ ดูเหมือนกับว่ามันรุนเเรงขึ้นเรื่อยๆ เเละที่ตลกก็คือ คนที่เจ็บตัวคือ ศักดา เสมอ โดนตียับ ข่วนจนคอเป็นรอยเล็บ ทั้งๆที่ฝ่ายหญิงท้องเเก่จวนจะคลอด!!??   ผมคนนึงล่ะ ที่ไม่สนับสนุนการใช้ความรุนเเรงในครอบครัว ผมเคยอยู่ในสถานการณ์เเบบนี้ เกือบจะเรียกได้ว่า ชีวิตของศักดาทุกวันนี้ ก็คือ ภาพจำลองของตัวผมในอดีต เเต่ของศักดาจะรุนเเรงกว่า เพราะถึงเนื้อถึงตัวมากกว่า เเต่ลงท้ายก็เหมือนๆกันคือ เธอไม่ผิด ฉันผิด เเละ … Continue reading →

เป็นโชคดีอย่างมหาศาลของผม ที่ผมไม่ข้องเเวะกับยาเสพติดทุกชนิด อย่างมากเเค่ ดื่มเหล้า สูบบุหรี่   สังคมที่ผมเคยอยู่ เป็นสังคมของคนชั้นกลาง จะกลางสูง หรือ กลางต่ำ ก็ว่ากันไป คนพวกนี้เเหละ ที่เป็นกลุ่มเป้าหมายของพวกค้ายา   ทำไมต้องเป็นกลุ่มชนชั้นกลาง? ก็เพราะสามารถปล่อยของได้ง่าย เเละมักจะเป็นยาเสพติด ที่ติดจริงๆ เช่น ยาบ้า กัญชา เฮโรอิน ในขณะที่กลุ่มไฮโซ จะถนัดยาเสพ(ไม่)ติด เช่น โคเคน เอสตาซี่(หรือ ยาอี) ยาเลิฟ เเอลเอสดี…เเละ เเน่นอน ราคามันก็ย่อมเเพงกว่าเป็นธรรมดา เเถม ปล่อยของได้เป็นบางครั้งบางคราวเท่านั้น  ตามเเต่วาระ   จะว่าไปแล้ว ผมก็เคยลองนะ  สูบกัญชาไป … Continue reading →

ผมเป็นนักเเต่งเพลงมือสมัครเล่น  ที่ดูท่าว่าคงไปได้ไม่ไกลกว่า มือสมัครเล่น   การเเต่งเพลงไม่ใช่เรื่องหมูๆ เลย เเละ การเเต่งเพลงก็ไม่ใช่ กาพย์ ฉันท์ โคลง กลอน เเบบขนบโบราณ ของบ้านเรา…เเต่ทุกวันนี้ เราก็อาจจะได้ยินสัมผัสเเบบนั้นบ้าง จากเพลงบางเพลง ผมเดาว่า มันน่าจะมาจากความเคยชินเสียมากกว่า เราชินกับเพลงที่มีสัมผัสนอก สัมผัสในเเพรวพราว   ถ้าพูดกันในเเบบคนหัวอนุรักษ์นิยม อาจจะบอกได้ว่า นี่คือ ลายเซ็นต์ นี่คือ สำเนียงเเบบเราๆ เเต่ถ้าให้ผมพูดในเเบบนักดนตรี ผมขอบอกว่า มันมีส่วนที่ทำให้ วงการเพลงไทยไม่ไปไหนไกลเกินกว่านี้!!!   พี่โป่ง ปฐมพงษ์ สมบัติพิบูลย์ นักร้องนำ/นักเเต่งเพลงหลัก ของ วง the sun,stone … Continue reading →

เขาว่ากันว่า อ่าน สามก๊ก 3 จบ คบไม่ได้…โชคดีที่ผมอ่านเเค่ บทนำ ผมก็วาง…จำได้เเค่ว่า เขาเอ่ยถึง หยวนสีโจ้ว ฮ่องเต้ เเค่นั้นเอง   ภควัคคีตา ของ ท่าน ระพินทร์นารถ ฐากูร คัมภีร์ของชาวฮินดูที่ว่าเจ๋งๆ ผมอ่านได้ 5 หน้า เเล้ว ก็วางมันไว้บนหิ้งบูชา ไม่เคยเเตะต้องอีกเลย   ดังนั้น ไม่ต้องถามถึง รามเกียรติ์ ขุนช้าง ขุนเเผน พระมเหลเถไถ อิเหนา ฯลฯ  ผมไม่เคยเเตะ ทั้งๆที่รู้อยู่เเก่ใจว่า ทั้งหมดคือ หนังสือดีๆที่ไม่ควรพลาด   อย่างไรก็ดี … Continue reading →

"พออยู่ได้มั้ยล่ะ?" พ่อถามผม   "ก็พอได้น่ะ พ่อ…เเต่ไอ้คนที่ว่าน่ะ…เค้าจะไม่มาเล่นงานผมเหรอ?"   "คงไม่เเล้วล่ะ ก็ลุงเเกเค้าให้ตังค์มันไปปลูกบ้านในที่ของเมียมันเเล้วนี่"   มันเป็นบ้านที่ปลูกเเบบง่ายๆ มีใต้ถุน เเละ มีเล้าไก่เล็กๆอยู่ใต้นั้นด้วย มีเนื้อที่ประมาณ 5 ไร่เศษ ด้านหน้าติดกับบ่อลึกที่เต็มไปด้วยจอก เเหน หญ้าเน่า ซึ่งเป็นผลพวงของการขุดหน้าดินไปขาย ส่วนด้านหลังจรดกับ คลองบางเ้ตย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ คลองเเสนเเสบ เเหล่งเพาะพันธุ์ยุงของ กทม. น้ำสีดำสนิทมีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมจำเป็นต้องยืมเรือของคนข้างบ้านเพื่อพายไปอีกฟากฝั่งคลอง เพราะต้องเอาฟิวส์ไปติดที่เสาไฟฟ้าที่อยู่ฝั่งตรงกันข้าม การไฟฟ้าไม่ติดให้เรา เขาบอกให้เราจัดการเอง ผม กับ ไอ้เต้ย เพื่อนสนิทที่บังเอิญมาหาผมในวันนั้นพอดี  ต้องค่อยๆมะงุมมะหราพายเรืออย่างช้าๆข้ามฟาก เเละ เราสองคนก็ได้ผจญกับฝูงยุงจำนวนนับไม่ถ้วน มันตอมหน้าตอมตา กัดผมไปทั้งตัว … Continue reading →