Monthly Archives: May 2010

"เค้าห้อยอะไรไว้บนต้นไม้วะ?"   "มึงอยากรู้เหรอ? ลงไปดูสิ"   "ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้นหรอก ว่าเเต่นั่นมันถุงโอวเลี้ยง หรือ อะไรวะ …เฮ่ย ไม่ใช่นี่หว่า นั่นมันถุงก๊อบเเก๊บ"   "ไปดูใกล้ๆสิ ท่าทางมึงคงจะอยากรู้มาก"   "บอกกูมาดีกว่า นั่นเค้าห้อยอะไรไว้"   "ขี้"   เอ๊ด ตอบผมสั้นๆ   ‘ขี้ เหรอ?’ ผมถึงกับงงเเดก คนบ้าอะไรเอาขี้มาห้อยไว้หน้าบ้าน….ท่าจะบ้า     มันเป็นหมู่บ้านที่ผมเคยใช้ชีวิตในช่วงวัยรุ่น  ผมมีเพื่อนมากมายที่นั่น  ก่อนหน้าที่จะมาอยู่ที่นั่น ผมเคยอยู่หมู่บ้านใกล้ๆในซอยเดียวกัน ผมเป็นเด็กถิ่นเเถวนั้น  ถ้าผมมีตังค์พอที่จะซื้อบ้านได้ ผมก็คงจะเลือกบ้านเเถวๆนั้น เหมือนกับที่โจ้ได้ซื้อเอาไว้ก่อนหน้านี้ไม่นานนัก   หลายปีก่อน บ้านเเถวๆนั้นยังเเค่หลักเเสน … Continue reading →

one day ,there won’t be living thing.   as long as you keep having war.   one day its gonna be no one survive, that i don’t think,you’re gonna cry   untill the death come knock the door     … Continue reading →

เมื่อหลายพันปีก่อน เมื่อครั้งที่มนุษย์เรายังบูชาภูติผี บูชาไฟ เเม่พระธรณี  เทพวายุ ฯลฯ ก่อนที่เราจะก้าวเข้าสู่ศตวรรษเเห่งยุค Modern ยุคที่คนเราเริ่มรู้เเล้วว่า ฟ้าหรือจะสู้คนลิขิต เราเริ่มเดินออกจากความงมงาย เราเริ่มเข้าใจวิทยาศาสตร์ เราเริ่มค้านวิธีคิดเเบบเก่าๆ เราเริ่มต่อต้านคำสอนบางอย่างในพระคัมภีร์(ไบเบิ้ล) อัจฉริยะบุคคล อย่างเช่น กาลิเลโอ กาลิเลอี ได้ถือกำเนิดขึ้นมา สร้างทฤษฏีที่สอดคล้องกับการดำรงชีวิต เเละ สามารถพิสูจน์ได้  ยุค Pre modern (ก่อนสมัยใหม่) ได้จบลง เป็นการเริ่มต้นเข้าสู่ ยุค Modern (สมัยใหม่)   ยุค โมเดิร์น ให้ความสำคัญกับสิ่งที่พิสูจน์ได้ เเละให้ความสำคัญกับ"คน" มากกว่าภูติผี เทพเจ้า  เราเริ่มตีค่าความเป็นคน เเละเราเริ่มทำลายกำเเพงชนชั้น … Continue reading →

เสธ เเดง เคยเป็นชื่อที่ถูกกล่าวขวัญมาก่อนหน้านี้หลายปี ในฐานะที่เป็นขาใหญ่คุมผับย่านรัชดาฯ ผมรู้จักชื่อเเกก่อนเห็นหน้าเเกเสียอีก รู้เเค่ว่าเป็นขาใหญ่ที่มีทั้งลูกน้องเเละกองกำลังในมือ สามารถสั่งไอ้เณรให้กระทืบคนได้   เพื่อนร่วมอาชีพของผมคนหนึ่ง ซึ่งเคยดัง เคยออกอัลบั้ม เเละก็เคยถูกท่านเสธ.ตบ ป่านนี้คงสะใจในชะตากรรมของเสธ.เเดง……รวมไปถึงน้องเเด๊นซ์เซอร์คนหนึ่งที่เคยโดนตบสั่งสอน เพราะไม่ยอมให้เสธ เเดงจีบ ก็เลยโดนลากลงมาจากเวทีเเล้วก็…..นั่นเเหละ   ทางเทคนิค การใช้นักเเม่นปืน หรือ snipper เป็นการสร้างความกลัวที่ได้ผลชะงักนักเเลฯ การหาตัวมือปืนเป็นไปได้ยากในเขตจรยุทธเเบบนั้น  ในเคสนี้คงไม่ยากที่จะพรางตัว ก็เเค่ใส่เสื้อเเดงไปรวมกับเค้า จากนั้นก็หาคนนำเอาอาวุธไปซุก ไม่ก็หิ้วไปเอง ไปหลบตามชั้นบนตึก เเล้วก็ส่อง…เปรี้ยงงงงงงง ….จบ   การก่อการกบฏในโคโซโวเมื่อหลายปีก่อน เคยมีการใช้นักเเม่นปืนมาก่อน ผลที่ตามมาก็คือ ไม่มีใครกล้าออกมาจากบ้าน เพราะ สไนเปอร์ยิงทุกๆคนที่เป็นฝ่ายตรงข้าม กระสุนไม่มีตา เเต่คนยิงนี่สิ ทั้งเเม่น … Continue reading →

ถ้า title ของเรื่องนี้ คือ คำถาม เเต่ละคนคงตอบไม่เหมือนกัน บางคนสามารถฟันธงได้ว่าได้ หรือ ไม่ได้ …เเละยังมีอีกคนอีกจำนวนหนึ่งที่ไม่เเน่ใจ ผมเป็นคนประเภทหลัง   คนที่ตอบว่าได้ ส่วนใหญ่จะเป็นคนมองโลกในเเง่ดี  อีกอย่างหนึ่ง เเต่ก่อนเเต่ไหนเเต่ไรมา ไม่ว่าจะมีวิกฤติการณ์เลวร้ายขนาดไหนเมืองไทยก็ยังไปรอด หรือถ้าไม่รอด คนไทยก็อาจจะไม่ไปใส่ใจกับมัน ถ้าไม่ลืมมันไปซะก็ต้องเเกล้งลืม บางคนอาจจะเคยโดนตำรวจ ทหารไล่ยิงหัวซุกหัวซุนในสมัยที่บ้านเรายังเป็นเผด็จการทหารเมื่อซัก 4 ทศวรรษก่อน เผลอจะสนับสนุนส่งเสริมให้ลูกหลานเรียนนายร้อย  ให้เรียนตำรวจ เผื่อจบมามันจะได้หากินตามเเยกไฟเเดง ตั้งด่านสร้างรายได้พิเศษจุนเจือครอบครัว   ส่วนคนที่ตอบว่าไม่ได้ เเน่นอน….ต้องเป็นคนที่ค่อนข้างมองโลกในเเง่ร้าย ช่างจดช่างจำ เเละอาจจะถือหางข้างไหน ข้างหนึ่งจนออกนอกหน้า  เเต่มันก็น่าคิดอยู่ในจุดนี้ เพราะคราวนี้ เราไม่ได้กำลังรบอยู่กับเผด็จการทหาร รัฐบาลฉ้อฉล เเต่คราวนี้ เรากำลังรบกันเอง!!! … Continue reading →

"เห็นรอยตรงนั้นไหม?" เเพท ชี้ให้ผมดูร่องรอย   "เห็นสิ ถอดออกทำไมวะ"   "พ่อกูเคยให้พระมาดู ท่านบอกว่าไม่ดี ให้เอาบันไดออก 2 ขั้น อีตอนสร้างบ้าน พ่อกูเค้าไม่ได้เช็คว่าขั้นบันไดมันมีกี่ขั้นนี่หว่า…."   "อ้าว เเล้วตอนนั้นมันมีกี่ขั้นล่ะ?"   "13 ขั้น เค้าว่ามันไม่ดี มันเป็นอาถรรพ์"   เเพท กับ โจ เป็นเพื่อนของผมในช่วงวัยรุ่น ในช่วงระหว่างที่ผมยังสะเปะสะปะกับชีวิต  ด้วยการเเนะนำจากไอ้จ๊วต เพื่อนร่วมสถาบัน จริงๆเเล้วพวกเราทุกคนอยู่ในละเเวกเดียวกัน เเต่อยู่คนละซอย หมู่บ้านจัดสรรเเห่งนั้นเป็นหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่(มาก) อาจจะเป็นเพราะที่ทางในสมัยก่อนราคาไม่สูงนัก ก็เลยสามารถสร้างชุมชนขนาดใหญ่เเบบนั้นได้   ผมเคยเห็นสองพี่น้อง เเพท กับ โจ … Continue reading →