Monthly Archives: April 2009

มันเคยบอกผมว่า ที่เค้าเรียกมันว่า ต้น ซุก เป็น เพราะพี่คนนึงที่เคยเตะบอลกับมัน ตั้งฉายาให้มัน เพราะเห็นว่า มันตัวเล็กเหมือน พวกชนเผ่า "ยูซุบ" (มีด้วยเหรอวะ ไอ้ เผ่าๆนี้น่ะ?) พอเรียกไป เรียกมา ฉายาก็หดลง เเละ เพี้ยนไป กลายเป็น "ซุก" ฟังดูเหมือนซุกซ่อน หรือ เอามือซุกหีบ (คำพังเพยไทยๆ จำกันได้มั๊ย?)   ต้น เป็นคนหล่อ หน้าตาดี เหมือน อำพล ลำพูน ตอนหนุ่มๆ บวก กับ มอส ปฏิภาณ เเถมมีเขี้ยว 1 … Continue reading →

ครอบครัวของ หมู ใหม่ ประกอบด้วยสมาชิกทั้งหมด 5 คน มีพ่อ เเม่ เเละ ลูกชาย 3 คน หมู เป็นพี่ชายคนโต ใหม่เป็นคนกลาง เเละ หนุ่ม เป็นน้องคนเล็ก   ตาไฮ้ เป็นพ่อของพวกมัน ตาไฮ้มีเมียอยู่เเล้ว เเต่ก็ยังอุตส่าห์ได้ ยายติ๋ม มาเป็นเมียน้อย ซึ่งก็เป็นเเม่ของไอ้ 3 ตัวนั่น   จะว่าไปเเล้ว ไอ้หมู ไอ้ใหม่ น่าจะเป็นเพื่อนคนเเรกๆ หลังจากที่ผมย้ายไปอยู่ที่นั่น ตอนย้ายไปทีเเรกผมก็เสียวๆตีนอยู่เหมือนกัน เพราะที่นี่มันเถื่อนเหลือเกิน เวลาเดินเข้าซอย มีความรู้สึกเหมือนกับว่า มีคนจ้องผมอยู่ด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตร ซึ่งก็มีไอ้หมูเป็นหนึ่งในนั้น … Continue reading →

"ผมกระโดดลงมาจากฟากฟ้าสู่หมู่บ้าน…….." ผมไม่ระบุชื่อหมู่บ้าน มันเป็นที่ๆผมเคยอาศัยอยู่ในช่วงอายุระหว่าง 16-19 ปี ประโยคข้างต้น เป็นของ น้าเล็ก ขี้เมาประจำหมู่บ้าน ที่เมาได้ตลอดเวลาจนไม่น่าเชื่อ   ตอนที่ผมย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ผมออกจะตกอกตกใจกับสภาพของน้าเล็ก ชายร่างสูงโย่ง ผมรองทรง ตาขวาง อยู่ในเครื่องเเบบ กางเกงขาก๊วย เสื้อกล้าม หรือบางทีไม่ใส่เสื้อเลยด้วยซ้ำ น้าเล็ก เป็นน้าของเพื่อนสาวคนนึงในกลุ่มเพื่อนๆ เเกดำรงชีวิตด้วยเหล้าขาว 28 ดีกรี มีไม่กี่ครั้งที่ผมเห็นเเกตอนไม่เมา ซึ่งก็ดูน่าจะคุยกันได้รู้เรื่อง เเต่พอเหล้าขาวก๊งเเรกเข้าปากเท่านั้นเเหละ….   "ผมเป็นอดีตทหารพลร่ม กระโดดจากฟากฟ้าลงมาสู่หมู่บ้าน….สมัยหนุ่มๆ ผมเป็นขาใหญ่เเถวๆราชดำเนิน สมัยนั้นถามดูได้ ใครไม่รู้จักผม เล็ก ราชดำเนิน" ….นี่คือ Dialog ที่ผมได้ยินบ่อยๆ จนชินหู … Continue reading →

บทนำ   ผมไม่ได้กำลังพยายามจะเขียนเรื่องสั้น เพราะ Plot ทั้งหมดมันคือชีวิตจริง คือคนจริงๆที่ผมเคยสัมผัส เเละ ผมก็อาจจะถูกรวมอยู่ในนั้น หรือ อาจจะเคยเป็นคนสิ้นหวัง …คนสิ้นหวัง กับ คนที่ไม่หวัง ไม่เหมือนกัน คนสิ้นหวัง คือ คนที่ไม่มีอะไรให้หวัง เเต่คนที่ไม่หวัง เป็นเเค่คนที่ไม่ได้หวังอะไรไปไกล หรือ อาจจะมีหวังถ้าคิดจะหวัง หลายๆชีวิตที่ผมรู้จัก จบชีวิตของตัวเองในทางที่ผิด บางคนตายไปพร้อมกับเสียงสาปเเช่ง ปนถอนหายใจอย่างโล่งอก ในขณะที่บางคนกลายเป็นคนสิ้นหวังเพียงเพราะอุบัติเหตุเล็กๆในชีวิตที่ส่งผลกระทบอย่างเเรงต่อจิตใจร้อยเท่าทวีคูณ เเต่บางคน ชีวิตถูกปิดประตูชีวิตโดยไม่มีทางออกเเม้ว่ายังคงดิ้นรนต่อสู้เพื่อตัวเองอยู่ 21 เมษายน 2009

มีปริศนาที่ผมเเก้ไม่ตก มันอยู่ที่ Bangkok Ocha Thai Cusine ……   ตั้งเเต่ น้าปราณี หรือ Bunny มาทำงานกับเรา วันเเรกที่เเกมาทำงาน เเกก็ตกเป็นหัวข้อสนทนาลับหลัง(นินทาน่ะเเหละ)ค่าที่เเกซื่อบื้อ งี่เง่า เฟอะฟะ เงียบขรึม ไร้รอยยิ้ม พูดน้อย เเต่พูดทีนึงวงเเตกกระเจิง….   ผมเคยเล่าเรื่องของเเกไปเเล้ว ว่าไปแล้วผมนี่มันก็เหี้ยใช้ได้เลย นินทาคนเเก่ เเต่ทั้งนี้ทั้งนั้นถ้าใครได้มาร่วมงานกับเเก ก็คงคิดเหมือนกับผม   เดิมที พวกผมต้องคอย take care น้าปราณี ด้วยการรับเเกไปทำงานด้วยกัน เเต่ขากลับ Gary ผัวของเเกจะเป็นคนมารับ Gary เป็น Redneck หรือ … Continue reading →

1 ในนโยบายขายฝันของ อดีต นายกฯ คือ รัฐไทยใหม่ หรือ รัฐสวัสดิการ   ผมดู อ.ใจ อึ๊งภากรณ์ ประกาศต่อหน้าพี่น้อง นปช ว่า …เราจะสร้าง รัฐสวัสดิการ ….ผมถึงกับนั่งส่ายหัว น่าละอายนะครับ อาจารย์ ไม่น่าปล่อยให้เด็กอย่างผมมาหัวเราะเยาะเลย ผมยังเเปลกใจเลยนะ อาจารย์มีเลือดของพ่อ(ดร. ป๋วย อึ๊งภากรณ์)ผสมอยู่รึเปล่า?   ก่อนอื่น เรามานึกถึง นโยบายประชานิยมทั้งหลายเเหล่ รวมไปถึงสวัสดิการที่ผ่านร่างนโยบายมาก่อนเมื่อครั้งที่รัฐบาลฟากขะโน้นยังเรืองอำนาจ….ทุกอย่างฟังดูดี มีหลักการ ไม่ต่างจากประเทศที่พัฒนาเเล้ว คนระดับปัญญาชนหลายๆคนยังร่วมกันช่วยฝัน เเละ เอนเอียงไปกับรัฐบาลชุดนั้นด้วย   เราพักตรงนี้ไว้ก่อน หันกลับไปดูประเทศที่เป็น รัฐสวัสดิการอย่างสมบูรณ์เเบบ เขามีดีมากกว่า … Continue reading →

ถ้าใครยังคงเชิดชู พวกเสื้อเเดง นปก หรือ นปช อยู่ …คนๆนั้นสมควรย้ายไปอยู่ประเทศเขมร   มันไม่ใช่เป็นเพราะเหตุที่ว่า ผมเอนเอียงเข้าข้าง PAD หรือ พันธมิตร ประชาชน เพื่อประชาธิปไตย ถึงผมจะอยู่ตรงกลาง ผมก็คงเชิดชู เเละ ให้อภัยพวกมันไม่ได้   ฝรั่งคนหนึ่ง ถามผมว่า กลุ่มคนเสื้อเเดงเหล่านั้น มีใครบ้าง ผมตอบไปว่า….   ‘Red shirt group consist of poor people who got brainwashed ,Politician and Business man … Continue reading →

"อ้น…ไอ ว่านะ ยูน่าจะ watch บ้างนะ …"   "ทำไม วะ? " ผมตอบในขณะที่ กำลังอมๆดูด ไอติม ชาเขียว เเท่งที่ 2   "ระวังเถอะ ยูจะเป็นเเบบไอ เบาหวาน ไม่เข้าใครออกใครนะ อ้น" สตีฟ ขู่ ผม   ไม่ใช่ว่า ผมไม่กลัวนะ ไม่ได้คิดว่ามันไกลตัวด้วย เเม่ผม พ่อผม พี่ผม ล้วนเเต่เป็นเบาหวาน ผมมีสิทธิ์ที่จะเป็นได้เเน่นอน   ไอสครีม เป็นสิ่งเสพติดชนิดหนึ่งรึเปล่า ผมไม่ทราบ ผมรู้เเค่ว่า ผมติดมันงอมเเงม … Continue reading →